Chorwacja 2001

Plan wyjazdu, towarzystwo i kwatery
Tym razem postanowiliśmy pojechać do Dalmacji. Termin wyjazdu (koniec lipca, sierpień) został mi  niejako narzucony przez "przymusowe" urlopy w pracy w tym terminie. Na Chorwacji to szczyt sezonu. Wolałem więc nie ryzykować poszukiwań kwatery na miejscu i zarezerwowałem 4-osobowy apartament  w miasteczku Murter na wyspie o tej samej nazwie. Rezerwacji dokonałem w kwietniu, nie wiedząc jeszcze z kim pojedziemy. Od kwietnia do lipca sporo naszych znajomych przymierzało się do wyjazdu i rezygnowało. W końcu, nieomal w ostatniej chwili znalazły się dwie koleżanki z dawnej pracy Zochy, obecnie obie na emeryturze. Tak więc współtowarzyszki podróży już mieliśmy, ale za to zaczęły się wątpliwości, czy tak łatwo jak w roku ubiegłym uda nam się zdobyć apartamenty na drugi tydzień pobytu. Przyznaję się, że  trochę spanikowałem czytając w lipcu newsgrupy turystyczne, a także po relacjach mojej siostry która wtedy była z rodzina w okolicach Dubrownika. Chorwacja przeżywała wtedy najazd turystów jak za dawnych czasów i już w lipcu zaczęły się problemy z miejscami. Nie mając specjalnie nadziei na rezerwację wysłałem e-maila do Ani Kubzdeli-Grugrev która zgłaszała na pl.rec.turystyka kwatery w Vodicach. No i mieliśmy szczęście - pani Ania, zamężna za Chorwatem z Vodic, znalazła dla nas całkiem przyzwoitą kwaterę i za rozsądne pieniądze.

Teraz wyszło że jazda non stop nie była dobrym pomysłem. Najbardziej męczący był górski odcinek przez pasmo Velebit. Z jednej strony prażyło nas słońce przez szybę a z drugiej żar od nagrzanych skał. Po tej przeprawie konieczny był krótki postój. W dalszej trasie drogowskazy poprowadziły nas przez Benkovac, Stankovci i Pirovac.

Za to na planie interesująco wyglądała plaża koło campingu Slanica i zaznaczony przy brzegu pas zieleni. Nie jesteśmy fanatykami opalania i cenimy sobie cień naturalny nad wodą. W środku zatoki była żwirowa plaża z tłumem dzieci i ich rodziców,  z płytką i  zmąconą wodą.
Za to na bokach zatoki zupełnie inaczej - płaskie kamienie, dobre wejścia do wody,  zróżnicowana głębokość i cień lub słońce do wyboru. No i znacznie mniej ludzi. Zdjęcia po prawej pokazują średnie "zaludnienie" w tej części plaży.Plażę tę nazwałbym najlepszą ze spotkanych przez nas, gdyby nie spora odległość od kwatery.

Przy upalnej pogodzie taki spacerek pod górkę po rozgrzanym asfalcie nie należy do dużych przyjemności. Za to bardzo przyjemne były spacery wzdłuż wybrzeża. Po jednej stronie ulicy ciągnącej się wzdłuż wybrzeża były pobudowane domy, ale od strony morza był wąski zagajnik piniowy a w nim wydeptana na dziko ścieżka.
W tym lasku i w skałach nadbrzeżnych kryły się różne egzotyczne dla nas rośliny: rosnące na dziko agawy, mikołajki, zarośla rozmarynu. Tam też znaleźliśmy pływak zrobiony z butli gazowej. Lakieru jeszcze nie zniszczyła woda, a już go obrosły skorupiaki. Przy jednej posesji był ten piękny mur wykonany z wapienia podziurawionego i wymytego  przez fale.

Po kilku dniach plażowania i spacerów zachciało nam się innych wrażeń. Murter jest miejscowością położoną najbliżej parku narodowego "Kornati". Grunt na wyspach jest też po części własnością mieszkańców Murteru. Tylko nie wiem po co komu takie pustynne, bezwodne wysepki. Mają one swój niezaprzeczalny urok, ale mieszkać bym tam nie chciał.W Murterze można znaleźć najwięcej ofert rejsu po archipelagu.

Większość takich rejsów polega na przepłynięciu  dookoła wyspy Kornat z odwiedzaniem okolicznych mniejszych wysepek, z postojami na kąpiele i z obiadem wliczonym w cenę rejsu. Po drodze podziwiamy z bliska przewieszone skały, przy których dno spada na niezmierzoną głębokość. Aby wzmocnić wrażenie na pasażerach, sternik podpływa prawie pod samą skałe. Brzegi w innych częściach wybrzeża są zazwyczaj płaskie.
Pustynny charakter wysp z rzadka urozmaicają kępy drzew lub krzewów, pojedyncze domki lub malutkie osady rybackie. Dla mnie najciekawszy był "sad" - kilkanaście oliwek i kilka pinii, wszystko ogrodzxone solidnym murem. Ciekawe też dla kogo pobudowano ten kościółek, na zupełnym odludziu.

Vodice to miejscowość o zupełnie innym charakterze niż Muter. Przede wszystkim są większe, bardziej znane, toteż przyjeżdża tu znacznie więcej turystów. Mimo długiego odcinka zagospodarowanego wybrzeża wygląda ono najczęściej tak jak na zdjęciu. Ale dla pragnących spokoju znajdzie się tez kawałek odludnego miejsca w cieniu.

Morze w Vodicach jest płytkie. Dla pływaków czy nurków nie ma tam zbyt wielu miejsc w których się nie szoruje brzuchem po kamieniach. Za to dla dzieci i dla plażowiczów z rodzaju brodzących po kolana jest to teren idealny. Zmęczeni brodzeniem mogą wypić piwko siedząc przy stoliku i mocząc stopy w wodzie. Wieczorami jest w Vodicach mnóstwo atrakcji dla ludzi młodych i lubiących zabawę.

Dostaliśmy bilety wstępu i krótkie foldery po polsku. Spod bramy do wodospadu Skradinski Buk dowożą ludzi autobusy. Tam zaczyna się trasa piesza. Prowadzi ona  przez rzeczki i strumyczki, na które dzieli się Krka przy przekraczaniu garbu skalnego. Trasa prowadzi w cieniu ogromnych drzew, trzcin i bluszczów.
Wilgoć i temperatura sprzyjają szalonej wegetacji. Choćby dlatego warto zwiedzić te wodospady, takich roślin nie ma w Plitvicach. Schodząc coraz niżej widzimy jak drobne strumyki łączą się w coraz potężniejszą rzekę, która na końcu spada jednym wielkim wodospadem. Pod wodospadem jest rozlewisko w którym można się kąpać. Woda jest zaskakująco ciepła.
Obok rozlewiska można odpocząć na łące, posilić się w jednym z barów lub połazić po okolicy. Jest tam też przystań stateczków dowożących turystów od strony morza prawie pod sam wodospad. Do autobusu można wrócić lewym brzegiem. Z tej strony droga pnie się zboczem ponad rzeką. Jest stamtąd doskonały widok z góry na kolejne wodospady i na młyny pobudowane nad wodą.

Bilet autobusowy z Vodic do Šibenika kosztował kilka Kn, a podróż trwała mniej niż pół godziny. Na zwiedzanie przenaczyliśmy około trzy godziny. Zaczęliśmy od katerdry Św. Jakuba, a potem postanowiliśmy dojść do cytadeli na wzgórzu nad katedrą. Z dołu droga wyglądała prosto - przejść uliczkami pomiędzy tymi tarasowo postawionymi domami i tyle. Ale po kilku stromych uliczkach i schodach tchu zaczęło brakować.
Za to widok z góry wynagrodził zmęczenie. Panorama calego miasta i zatoki jak na dłoni. Powrót inną trasą nie był już tak męczący. Wędrując przez wąskie uliczki znaleźliśmy plac Jana Pawła II. Jak pewnie wszyscy Polacy poczuliśmy się dumni w tym miejscu. Do odjazdu powrotnego autobusu mieliśmy jeszcze trochę czasu który spędziliśmy na targu w pobliżu dworca.

Tam dokładnie zauważyłem że wojna dotarła kiedyś do Zadaru. Na przedmieściach sporo domów zburzonych a na innych ślady kul. Stare miasto w Zadarze położone jest na półwyspie. Wystarczy pytać o drogę do jednego zabytku a zobaczy się wszystkie. Idąc od dworca autobusowego najpierw dochodzimy do Placu pięciu studni (jedna z nich na zdjęciu), a dalej dalej kierujemy się w stronę najstarszego
zabytku tej części Dalmacji - kościoła św. Donata z IX wieku. Inne zabytki również wiekowe - na lewym zdjęciu z prawej strony kościół św. Marii z wieku XI. Wnętrze rotundy Donata pokazuje, że wybudowano ją na fundamentach zrobionych z jeszcze starszych kolumn rzymskich.

Wybraliśmy najczęściej polecaną trasę zwiedzania - przeprawa jednym stateczkiem z P1 do P2, potem drugim do P3 i pieszo wzdłuż dolnych jezior aż do Wielkiego Wodospadu.

Stateczki na jeziorze są chyba elektryczne, bo wcale nie słychać pracy silnika. Można zauważyć, że woda w poszczególnych jeziorach ma inne kolory. Zauważyłem, że zależy to przede wszystkim od koloru dna i od oświetlenia. We wszystkich jeziorach jest mnóstwo ryb.
Wielki wodospad stanowi chyba najważniejszy punkt programu wycieczki. Wszyscy muszą wejść prawie pod samą kaskade i zrobić zdjęcie. Spod Wielkiego Wodospadu przechodzi się na drugą stronę rzeki. Tam ścieżką pod górkę dochodzi się do stacji kolejki, a w zasadzie autobusu zbudowanego na bazie potężnej ciężarówki i z dwoma dodatkowymi wagonikami. Kolejka dojeżdża do górnych jezior.
Jeziora górne są płytsze niż dolne i zarośnięte trzciną i szuwarami. Ciekawych wrażeń dostarcza spacer pomostami przez środek jeziora. Pomiędzy górnymi jeziorami jest znacznie mniejsza różnica poziomów. Toteż i połączenia między nimi rzadko tworzą efektowne wodospady. Pokonanie całej trasy zwiedzania jest obliczone na około 5 godzin.