Metoda monolityczna wykorzystuje model monolityczny VMI_M, umożliwiający równoczesne planowanie zarówno produkcji jak i dystrybucji.
Metoda tradycyjna wykorzystuje modele VMI_D i VMI_D_P, umożliwiające zaplanowanie najpierw dystrybucji (VMI_D), a następnie produkcji (VMI_D_P). Terminy dostaw i rodzaje wysyłanych samochodów, są wyznaczane w pierwszym modelu, i stanowią instrukcję dla drugiego modelu.
Metoda sekwencyjna wykorzystuje modele VMI_P i VMI_P_D, umożliwiające zaplanowanie najpierw produkcji (VMI_P), a następnie dystrybucji (VMI_P_D). Terminy przezbrojeń i gotowość maszyny, są wyznaczane w pierwszym modelu, i stanowią instrukcję dla drugiego modelu.
Metody tradycyjna i sekwencyjna stanowią przykład dekompozycji jednego złożonego zadania, przedstawionego w modelu monolitycznym, na kilka mniejszych w celu uproszczenia zadania planowania. Zmienne binarne wyznaczane w pierwszym modelu danej metody stanowią instrukcję dla drugiego modelu, tzn. są w tym drugim modelu parametrami (danymi) i nie ulegają zmianom.
Szczegółowy opis tych modeli i metod znaleźć można w monografii Wybrane modele planowania wielkości i szeregowania partii produkcyjnych, w rozdziale 6., a w szczególności w rozdziale 6.2. Jest jedna istotna różnica. Modele w monografii jako instrukcje traktują nie tylko zmienne binarne, ale też i ciągłe, wielkość dostaw lub produkcji. Tak pojmowana metoda tradycyjna jest dość wiernym odzwierciedleni tradycyjnych metod planowania, tzn. poszczególne plany mogą wyznaczać niezależni decydenci. Modele VMI_D i VMI_D_P wymagają by wszystkie decyzje były podejmowane przez tego samego decydenta.