Przenieśmy się w inne niezwykłe miejsce na ziemi.
          W 1102 roku jeden z pielgrzymów o imieniu Saewulf dostrzegł na zewnętrznej ścianie kościoła Grobu Świętego w Jerozolimie inskrypcję opartą na tekście Izajasza o mierzeniu nieba i ziemi, oznaczającą miejsce zwane compas, które uchodziło wówczas za środek świata. Przybywający do Jerozolimy "w tym miejscu, z którego Bóg zakreślał cyrklem obwód świata" mieli zwyczaj oddawać się kontemplacji. Saewulf utrzymuje, że Chrystus określił i oznaczył to miejsce "swą własną ręką" i jako świadectwo przytacza cytat z Psalmu 73 (Wulgata): "Wszak Bóg jest moim królem od wieków i zbawia pośrodku ziemi". Słowa te od początku istnienia Kościoła pojmowano dosłownie. Środkowy punkt ziemi odgrywał szczególną rolę w boskim planie odrodzenia ludzkości. Dla Ojców Kościoła, m.in. dla św. Hieronima, i dla chrześcijańskich pątników w złotej erze pielgrzymek do Ziemi Świętej (IV-VI w.), środek ziemi umiejscowiony był o kilka kroków na zachód od punktu, w którym musiał go dostrzec w XII w. pielgrzym Saewulf. Usytuowany był na grzbiecie nagiej skały, otoczonej przez kolumnowe atrium lub krużganek klasztorny, wzniesiony pomiędzy wielką bazyliką Męki Pańskiej zwaną Martyrion i rotundą zwaną Anastazis, kościołem św. Grobu i zmartwychwastania Chrystusa. Skała ta była świadkiem wielu ważnych wydarzeń w historii świata. Tutaj, jak mniemano po Potopie, kości lub przynajmniej czaszka Adama znalazły ostateczne miejsce spoczynku. Tutaj Abraham przyjął od kapłana-króla Melchizedecha mistyczne ofiary z chleba i wina. W miejscu tym Abraham wzniósł później ołtarz, na którym chciał ofiarować Bogu swego syna Izaaka w alegorycznej antycypacji Męki Pańskiej. W końcu po ośmiu stopniach wykutych w skale sam Chrystus wspiął się do miejsca swego ukrzyżowania, gdyż tym miejscem była Golgota. Skałę, tam gdzie krew ją zbroczyła, znaczyły głębokie rysy. Dla uczczenia tego newralgicznego dla wiary chrześcijańskiej punktu, poeta w IV wieku napisał: "To jest środek ziemi, to jest znak zwycięstwa".
          Ze zwycięstwem Chrystusa nad śmiercią związane jest imię Salwator: ten, który zwycięża.
          Tak się ciekawie składa, że pierwsze wezwanie katedry krakowskiej postawionej na wawelskiej skale to właśnie Salwator, pisze o tym dalej Wojciechowski, chociaż dzisiaj nikt już o tym nie pamięta, a nazwa obecnie związana jest z innym wzgórzem i kościołem krakowskim. Do dziś historycy się temu dziwią.
          Snując swoje wywody Tadeusz Wojciechowski dochodzi do udokumentowanych wniosków, że poświęcenie katedry wawelskiej musiało nastapić w 1001 roku, a ten pierwszy budynek był w większej części drewniany:
          "A w ten sposób mniemam iż można przyjąć za rzecz pewną: że zapiska kalendarzowa odnosi się do roku 1001, że to była zapiska spółczesna, zaciągnięta do pierwotnego kalendarza pod dzień 20 kwietnia właśnie dlatego, że była to Niedziela Wielkanocna; i wreszcie sam fakt. Że w roku 1001 odbyła się w Krakowie, tego dnia, dedykacja kościoła katedralnego pod tytułem Salwatora, jako patrona kościoła i dnia. Można też sobie wyobrazić, jak odbyła się uroczystość. Był przy tym Bolesław Chrobry z rodziną, arcybiskup Gaudenty-Radzim, brat św. Wojciecha, byli też inni nowo mianowani biskupi polscy. Na popiele narzuconym na podłogę kościelną nakreślił biskup krakowski Poppo pastorałem litery alfabetu łacińskiego i greckiego, pokropił dwanaście krzyżyków wymalowanych na ścianach kościoła, a w końcu napomniał Bolesława Chrobrego od ołtarza, aby dotrzymał obietnicy".
          Kościół katedralny na Wawelu w ciągu wieków trzy razy prawie na nowo stawiany, wielokrotnie przebudowywany, obecnie odrestaurowany i ustawicznie penetrowany przez archeologów wciąż ukrywa w sobie niejedną tajemnicę.
          W tym miejscu warto przypomnieć starą legendę chrześcijańską, głoszącą jakoby Trzej Królowie po pokłonie Dzieciątku Jezus w Betlejem rozeszli się w różne strony świata opowiadać o dobrej nowinie. Jeden z nich miał przejść przez Polskę, by osiąść na stałe na Wyspach Brytyjskich, pozostawiając tam swoją magiczną koronę i tajemnicze klejnoty Ducha.
          Z tą informacją wiąże się inne współczesne wydarzenie, pozornie tylko z innej bajki. Oto w ostatnich dniach (25-27 marca) przyjechała do Krakowa, także oczywiście na Wawel, królowa angielska Elżbiety w towarzystwie swego męża i dworu.
          Czy te fakty mogą mieć coś wspólnego?
          Moim zdaniem wizyta ta nie jest przypadkowa, królowa bowiem jest ostatnią spadkobierczynią "magicznej korony" i WIELKIEGO KRÓLESTWA. Jej wizyta w Polsce ma więc znaczenie symboliczne jako moment przekazania dziedzictwa zgodnie z planem Opatrzności Polsce, gdzie zapowiadane jest od dawna powstanie królestwa. Jak zaświadcza historia, koligacje królowej Elżbiety obejmują i Polskę. Jest królowa prapra.... (podaję za "Gazetą Wyborczą") wnuczką Kazimierza Jagiellończyka po kądzieli. Jeszcze bardziej polski jest książę Filip, gdyż jest prawnukiem Julii Hanke, córki napoleońskiego generała Maurycego Hankego. Julia wyszła za księcia heskiego Aleksandra i otrzymała tytuł księżnej Battenberg. Jej wnukowi, księciu Andrzejowi Greckiemu, urodził się w 1921 r. właśnie Filip, obecny mąż królowej Anglii. W tym kontekście odwiedziny brytyjskiej monarchini, która z trudem utrzymuje prestiż królestwa wśród "swych poddanych", zastanawiają. Wprawdzie w Polsce nikt jeszcze nie przyznaje się do pokrewieństwa z głowami panującymi, lecz kto wie... Spekuluje się ostatnio, że zmierzch formacji politycznej o ustroju monarchii konstytucyjnej już się rozpoczął, że większość Brytyjczyków przestała się identyfikować z pałacem Buckingham i że być może Elżbieta, nie znajdując godnego następcy, zakończy długą historię manarchii na wyspach.
          Powiedzieć można, że władza królewska, potwierdzona w obliczu ziemi i nieba, której tytuł poparty zostaje arsenałem magicznych znaków, jak np. berło, korona i tron, pochodzi z nadania już nie tylko ludzkiego. Królowie sprawowali władzę w majestacie sił wyższych, wypełniali przeznaczenie. Dlatego głosy wieszczące zmierzch najstabilniejszego ustroju, jaki mogliśmy sobie dotąd wyobrazić, są znakiem rozpadania się starych struktur zapowiadanych na koniec wieku.
          Kolejnym nieprzypadkowym przypadkiem jest ogłoszona ostatnio wola papieża Jana Pawła II przyjazdu do Polski na uroczystość synodu gnieździeńskiego. (Warto przypomnieć, że w roku 1000 na SYNOD GNIEŻDZIEŃSKI przyjechał cesarz Otto III i dwóch nuncjuszy apostolskich z Rzymu). Znaczeenie rocznicowe i symboliczne związane z końcem drugiego millenium.
          Nieprzypadkowym przypadkiem jest też restytucja w Polsce zakonu BOŻOGROBCÓW, czyli Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie. Zakon ten powstał podczas pierwszej wyprawy krzyżowej, by bronić Grobu Bożego i przybywających tam pielgrzymów. Po upadku królestwa jerozolimskiego zakon rozproszył się po swiecie. W ostatnich dniach został on reaktywowany w Polsce wśród najwyższej hierarchii kościelnej i członków władzy świeckiej za przyzwoleniem papieża. Czy to tylko tęsknota współczesnych do symboli? "Symbol odsłania pewne strony rzeczywistości, najgłębsze, które opierją się innym środkom poznania" - zauważa M. Eliade.
         㺔 marca rozpoczął się nowy rok astrologiczny rok pod władzą Słońca. Będzie to jak widać rok zwrotny w historii, co można wyczytać z kilku zmaterializowanych w ostatnich dnaich znaków, (brytyjski królewski Lew spotkał się z polskim Orłem - patrz Apokalipsa), które w Krakowie przybierają podniosły charakter i wiążą się ze sprawami najbardziej znaczącymi dla narodowej historii. Wawel zawsze uosabiał państwowość i niepodległość oraz mesjanistyczne zapowiedzi związane z przyszłością.