Rozruch silnika indukcyjnego obejmuje okres przejściowy od postoju do stanu pracy ustalonej, przy prędkości wirowania wirnika odpowiadającej narzuconym warunkom zasilania i obciążenia. Rozruch silnika jest możliwy wtedy, gdy w okresie rozruchu występuje nadwyżka momentu elektromagnetycznego nad momentem mechanicznym, czyli tzw. moment dynamiczny. Prąd ustalony pobierany z sieci przy postoju wirnika (Mm=0, s=1) nazywa się początkowym prądem rozruchowym, zaś moment elektromagnetyczny występujący w tych warunkach – początkowym momentem rozruchowym. Przy rozruchu bezpośrednim, polegającym na załączeniu silnika ze zwartym uzwojeniem wirnika na napięcie znamionowe przy częstotliwości znamionowej, początkowy prąd rozruchowy silnika jest na ogół kilkakrotnie większy od prądu znamionowego (4...8I1n), zaś początkowy moment rozruchowy może być mniejszy od momentu znamionowego. Duży początkowy prąd rozruchowy silnika jest niepożądany, zarówno ze względu na sam silnik, jak i sieć zasilającą. Dlatego dąży się do zmniejszenia początkowego prądu rozruchowego, przy czym pożądane by było równoczesne powiększenie początkowego momentu rozruchowego silnika. Wyróżniamy następujące metody rozruchu: rozruch bezpośredni rozruch za pomocą autotransformatora rozruch za pomocą przełącznika gwiazda-trójkąt rozruch za pomocą rezystancji włączonej w obwód stojana rozruch za pomocą rozrusznika Przy czym najczęściej stosowaną techniką jest rozruch za pomocą przełącznika gwiazda-trójkąt, która jest omówiona na następnej stronie.