Prof. Walery Goetel urodził się 14 kwietnia 1889 roku w Suchej (dziś Sucha Beskidzka). Zmarł 6 listopada 1972 roku w Krakowie i tam też pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Rakowickim. W latach 1907–1910 studiował geologię i paleontologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studia kontynuował na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie w 1913 r. uzyskał stopień doktora. Początkowo pracownik UJ. Tutaj habilitował się w 1918 roku. W latach 1917–1939 prowadził wykłady z geologii tektonicznej, stratygrafii i geologii ziem polskich.
W Akademii Górniczej: prof. nadzw. (1920), kierownik Katedry Geologii Ogólnej i Paleontologii (1920–1925), kierownik Katedry Geologii Ogólnej (1925–1956), prof. zw. (1922), dziekan Wydziału Górniczego (1930–1934), prorektor AG 1937/1939, rektor AG 1939/1940 (5 lat w konspiracji – tajne nauczanie) i 1945–1951, kierownik Katedry Geologii na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym (1956–1961).
Pełnił funkcję przewodniczącego komitetu plebiscytowego na Spiszu i Orawie (1919–1920), a następnie komisarza rządu RP w Lidze Narodów dla delimitacji granicy polsko-czechosłowackiej (1921–1927). W okresie międzywojennym uważany za eksperta od spraw terenów przygranicznych Polski i Czechosłowacji.
Po II wojnie światowej wziął udział w międzynarodowych konferencjach w Poczdamie (1945) i w Pradze (1946) jako ekspert delegacji polskiej. Z powodów politycznych (spotkanie podczas konferencji w Kairze z bratem, pisarzem Ferdynandem Goetlem, który był poszukiwany przez komunistyczne władze listem gończym) na początku roku akademickiego 1950/1951 prof. Walery Goetel został odwołany z funkcji rektora.
Prowadził wykłady z geologii gospodarczej, górniczej i ogólnej oraz paleontologii, a także z zakresu ochrony środowiska naturalnego człowieka i zasobów przyrody. Zorganizował na AGH zespół „Zagadnienia Ochrony Zasobów Przyrody i Zabezpieczenia Trwałości Użytkowania Surowców”, który miał ważne znaczenie w zakresie kształcenia specjalistów.
Jego zasługą jest sprawna organizacja konspiracyjna Akademii oraz wyjście z podziemia i stworzenie fundamentu pod rozwój wielowydziałowej Akademii Górniczo-Hutniczej, o szerokim profilu obejmującym całokształt zagadnień związanych z poszukiwaniem, eksploatacją i przeróbką kopalin użytecznych. Był inicjatorem wielkiej rozbudowy gmachów i urządzeń tej uczelni. Jako rektor AG doprowadził do powstania Wydziału Geologiczno-Mierniczego i Wydziału Geologiczno-Poszukiwawczego oraz do rozszerzenia nazwy uczelni do Akademii Górniczo-Hutniczej i nadania jej imienia Stanisława Staszica. Był jednym z organizatorów Akademickiego Związku Sportowego, a następnie jego wieloletnim opiekunem. Rozwinął również ożywioną działalność na polu organizacji turystyki górskiej.
Autor ponad 250 prac z zakresu stratygrafii, geologii regionalnej, tektoniki, mineralogii ogólnej, petrogenezy, naukowych podstaw ochrony roślin, publikowanych w kilku językach na łamach rozmaitych wydawnictw krajowych i zagranicznych. W swojej bardzo owocnej działalności naukowo-organizacyjnej był twórcą m.in. Tatrzańskiego i Pienińskiego Parku Narodowego, opracował „Plan 5-letni rozbudowy nauk geologiczno-poszukiwawczych w Polsce”. Opracował m.in. naukowe podstawy i zasady racjonalnej gospodarki zasobami geologicznymi i biologicznymi, przedstawił program i zakres nowej nauki o ochronie przyrody i jej zasobów, o przyrodniczych podstawach kształtowania środowiska naturalnego człowieka, wprowadził zaakceptowaną i używaną na całym świecie nazwę tej nauki – sozologia.
Członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, członek rzeczywisty PAN, członek korespondent Union Internationale pour la Protection de la Nature w Brukseli i innych stowarzyszeń naukowych polskich i zagranicznych. Doktor honoris causa Akademii Górniczej w Ostrawie, AGH oraz Politechniki Krakowskiej.
Uhonorowany wieloma odznaczeniami: Kawaler Krzyża Komandorskiego Orderu Polonia Restituta, Kawaler Krzyża Komandorskiego z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta. Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, Wielki Srebrny Medal Societe d’Aclimatation de France, Nagrodę Fundacji im. Jurzykowskiego, Krzyż Komandorski Francuskiej Legii Honorowej, Order Sztandaru Pracy I klasy, Order Lwa Białego Czechosłowacji oraz inne wyróżnienia krajowe i zagraniczne. Jako jedyny Polak otrzymał w 1959 r. Nagrodę im. Van Tienhovena Uniwersytetu w Bonn, najwyższe na świecie wyróżnienie w dziedzinie ochrony przyrody – za prace nad europejskimi rezerwatami i tworzenie parków narodowych.