E. Bolker i H. Crapo w 1977 roku, stworzyli graf sztywności,
odpowiadający kratownicy w
z krzyżulcami.
Następnie udowodnili twierdzenie, mówiące o tym, że kratownica
taka jest sztywna wtedy i tylko wtedy, gdy graf sztywności jest
spójny. Określili także minimalną liczbę krzyżulców
potrzebnych do tego, żeby kratownica była sztywna.
Następnym krokiem ewolucji tej teorii było zdefiniowanie
przez J.A. Baglivo i J.E. Gravera w 1983 roku digrafu,
korespondującego z kratownicą z wieszakami. Analogicznie
do swoich poprzedników udowodnili oni warunki konieczne
i wystarczające na to, aby taka kratownica była sztywna, oraz
określili minimalną liczbę wieszaków potrzebnych dla sztywnosci
rozważanej kratownicy.
Kolejni matematycy zajęli się kratownicami w
zbudowanymi z sześcianów. Zredukowali ten problem do
i udowodnili twierdzenia, mówiące o minimalnej
liczbie krzyżulców, bądz wieszaków, która jest niezbędna do
usztywnienia tego rodzaju kratownicy.
|
|