„Nicht alle sind in der selben Zeit da. Sie sind es nur äußerlich, dadurch, dass sie heute zu sehen sind. Damit aber leben sie noch nicht mit den anderen zugleich“ Ernst Bloch, Erbschaft dieser Zeit, 1932

Die an der Alzheimerischen Krankheit leidende Marie zerreißt ihre Erinnerungen in Form von Briefen und Bildern. Ihre Tochter Ruth macht den Versuch gemeinsame Bilder von Flucht und Vertreibung aus Deutschland aufzuspüren, um einen Teil ihrer Welt zu retten. Das Gefühl  nie irgendwo angekommen zu sein quält sie, denn selbst ihre neue Heimat New York bietet ihr kein Zuhause. Sie lebt auf einer Brücke zwischen den Welten, als sie Jochen kennen lernt. Jochen hat sich als Mitglied einer rechtsgerichteten Clique in ihre Tochter verliebt.

Ruth steht zwischen den Welten ihrer Mutter und ihrer Tochter, die nun an Jochens Welt teilnimmt. Das bedeutet jedoch nicht, dass sie mit den anderen zugleich lebt. In diesem Zusammenhang entsteht ein sehr fein gewobenes Bild um innere Widersprüche.

Durch die Beobachtung der Geschichte ihrer Tochter findet Ruth in eine kindliche Perspektive zurück, aus der heraus sie die Fluchtgründe ihrer Mutter aufzuarbeiten beginnt...

Ausschlaggebend für diese Produktion des Jugendclubs der Kulturetage Oldenburg und des Stowarzyszenie Teatralno-Lingwistyczne Kraków waren Fragen der jugendlichen Schauspieler an gesellschaftliche Verhältnisse, die Suche nach Ursachen und Erklärungsmustern für rechte Gewalt.

Als Quelltexte dienten Lebensläufe von politisch rechtsgerichteten Jugendlichen, das Kinderbuch Elisabeth von Claire A. Nivola und Israel J. Singers Roman Josche Kalb. Für eine deutsch-polnische Version des Theaterstückes halfen Erfahrungen des Jugendaustausches und die damit verbundenen Besuche in Auschwitz/Birkenau. Organisatorische Unterstützung der Begegnungen in den Jahren 1997 bis 2002 leistete der Jugendhof Steinkimmen.

Das Quellmaterial wurde mit eigenen Erfahrungen und damit mit dem Alltag der Jugendlichen ergänzt, was eine hohe Authentizität versprach. Das Textbuch wurde während der Proben und den darauf folgenden Diskussionen immer wieder überarbeitet. Einen wichtigen Orientierungspunkt bildete dabei Ernst Blochs Kapitel Die Ungleichzeit aus Erbschaft dieser Zeit, 1932.  Auf der Basis der realen Lebensläufe entwickelte sich über eine intensive Einfühlung in das Thema und auf den Körper bezogene Improvisationsübungen ein authentisches Theaterstück von Jugendlichen für Jugendliche und Erwachsene..

„Nie wszyscy są w tym samym czasie. Są tam tylko pozornie poprzez to, że są dziś widoczni, przez to jednak nie żyją jeszcze z innymi równocześnie"
Ernst Bloch, Dziedzictwo tego czasu (Erbschaft dieser Zeit), 1932

Marie cierpi na chorobę alzcheimera. Niszczy zdjęcia i listy z przeszłości. Jej córka Ruth próbuje ocalić od zapomnienia historię rodzinnego życia. Stara się więc odnaleźć materiały rodzinne, które mogą ukazać wypędzenie i ucieczkę jej bliskich z ojczyzny. Dotknięta uczuciem braku miejsca, które byłoby jej domem, żyje w Nowym Jorku rozdarta pomiędzy dwoma światami. Wkrótce poznaje Jochena, który obdarza uczuciem miłosnym jej córkę Lenę. Przynależy on do skrajnie prawicowej kliki. Ruth obecna jest fizycznie w świecie życia matki i w świecie życia córki. Nie znaczy to jednak, że żyje w nich z nimi równocześnie.

Wyłania się subtelny obraz sprzeczności  widocznych we wnętrzu człowieka.

Dzięki spostrzeżeniom związanym z historią życia Leny, Ruth może odnaleźć perspektywę powrotu do dzieciństwa, przez którą stara się zrozumieć przyczynę ucieczki swojej matki.

Szczególnie istotne dla produkcji teatralnej przygotowanej przez Jugendclubs der Kulturetage z Oldenburga i Stowarzyszenie Teatralno-Lingwistyczne z Krakowa były pytania zadawane przez młodych aktorów, dotyczące wzajemnych stosunków pomiędzy różnymi grupami społecznymi, oraz próba odnalezienia i wyjaśnienia przyczyn istnienia przemocy ze strony skrajnej prawicy. Jako teksty źródłowe wykorzystano życiorysy młodzieży zaangażowanej w działalność  ugrupowań skrajnie prawicowych, książkę dla dzieci  Claire A. Nivola pt: Elisabeth i powieść Israela J. Singera pt: Josche Kalb.

Inspiracją dla przygotowania polsko-niemieckiej wersji było spotkanie młodzieży z Niemiec i z Polski połączone z wizytą w obozie koncentracyjnym Auschwitz/Birkenau.  Pomoc organizacyjną  w  latach 1997-2002 zapewniał Jugendhof Steinkimmen.

Dla sztuki tej  materiałem źródłowym stały się autentyczne wydarzenia z życia młodych aktorów. Tekst przedstawienia zmieniał się parokrotnie. Punkt centralny stanowił rozdział Nierównoczasowość (Die Ungleichzeit) z książki Ernsta Blocha pt. Dziedzictwo tego czasu (Erbschaft dieser Zeit), 1932.

Sztuka została wykreowana przez młodych twórców, którzy spontanicznie nadawali jej kształt poprzez wykorzystanie własnych doświadczeń życiowych oraz intensywną pracę aktorską.