Pamukkale to po turecku Bawełniana Twierdza. Miejsce to słynie z wapiennych osadów powstałych na zboczu góry Cökelez. Wypływająca z gorących źródeł woda, bogata w związki wapnia i dwutlenek węgla, ochładzając się na powierzchni, wytrąca węglan wapnia. Na zboczu góry powstają progi, półkoliste i eliptyczne baseny wody termalnej, ukształtowane w formie tarasów, oddzielone od siebie zaporami, po których spływa woda. Proces ten trwa nieprzerwanie od około 14 tysięcy lat. Dla turystów udostępniona jest część południowa, wzdłuż wybudowanego wąskiego kanału, którym płynie woda termalna napełniając utworzone sztucznie baseny. Zawartość wapnia w spływającej wodzie jest tak wysoka, że może pokryć osadem grubości 1 mm powierzchnię około 5 km² rocznie.
Hierapolis to starożytne miasto położone na zboczu góry, powyżej wapiennych tarasów Pamukkale. W starożytności było miastem frygijskim. Zostało założone najprawdopodobniej przez króla Pergamonu Eumenesa II na początku II wieku p.n.e.. Nazwa miasta wiązana jest z imieniem Hiery, żony Telefosa, króla Myzji. Lecznicze źródła przyciągały mieszkańców, ale występujące na tym terenie trzęsienia ziemi niszczyły ich domy i świątynie. W 133 r. p.n.e., po śmierci ostatniego króla Pergamonu, Hierapolis przeszło pod panowanie Rzymian. W 17 r. p.n.e. silne trzęsienie ziemi zniszczyło całe miasto. Odbudowane już jako miasto rzymskie, ponownie zostało zniszczone przez silny wstrząs w 60 r., za panowania Nerona. Swój złoty okres przeżywało podczas sprawowania władzy przez Septymiusza Sewera i Karakallę.