Kazimiera Chobotowa urodziła się 21 lutego 1897 roku we Lwowie jako córka Agnieszki z Bagińskich i Jana Zubików. Ukończyła z wyróżnieniem Gimnazjum Klasyczne Zofii Strzałkowskiej we Lwowie (matura w 1916 roku) i podjęła studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego, które dwukrotnie przerywała z powodu działań wojennych. Od 1920 roku pracowała jako nauczycielka w Piotrkowie Trybunalskim, Częstochowie i Dąbrowie Górniczej. Uczyła przyrodoznawstwa, prowadziła młodzieżowe kółka turystyczne i naukowe, udzielała się w Związku Harcerstwa Polskiego. W 1925 roku wzięła udział w zjeździe założycielskim Bractwa Odrodzenia Narodowego, a w 1927 wyszła za mąż za Józefa Chobota i zamieszkała w Katowicach. Chobotowie przenieśli się do Wisły na Jarzębatą w 1930 roku, na świat przyszły dzieci: syn i trzy córki. Oboje współpracowali ze swoimi sąsiadami, Agnieszką (zwanej Jasnowidzącą z Wisły) i Janem Pilchami, w redakcji „Hejnału” i przy wydawaniu serii książkowej pt. Biblioteka Wiedzy Duchowej. Kazimiera Chobotowa była redaktorką i korektorką prac Agni Pilchowej, którą uważała za współczesną prorokinię. Głęboko wierzyła w istnienie duchowej sfery kosmosu. Na przykład w jednym ze swych tekstów pisała: „Przez wszystkie wieki istnieli jasnowidze, media – poprzez ścianę tę czerpali natchnienie poeci, malarze, muzycy i artyści wszelacy”. Publikowała też własne artykuły, przedmowy, a przede wszystkim tłumaczyła dzieła ezoteryczne z języków niemieckiego i francuskiego. Odwoływała się do myśli romantycznego mesjanizmu, a także do niektórych wątków zaczerpniętych z tradycji spirytystycznych. Wszystkie te inspiracje szły w jej życiu w parze z niezmiernie konkretnym działaniem społecznym, prowadzonym przede wszystkim w dziedzinie edukacji. W czasie drugiej wojny światowej prowadziła tajne nauczanie, a po jej zakończeniu wraz z Jerzym Hadyną należała do grona współzałożycieli gimnazjum w Wiśle (dziś LO). Uczyła różnych przedmiotów, m.in. w Gimnazjum Hotelarskim i Liceum Przemysłu Gospodniego oraz w Sanatorium Przeciwgruźliczym dla Dzieci na Kubalonce. Działała społecznie w Lidze Kobiet i redakcji Radiowęzła „Wisła”, gdzie pełniła w 1952 roku funkcję przewodniczącej. Zmarła na drugi dzień po swoich urodzinach 22 lutego 1976 roku i spoczęła na cmentarzu ewangelickim na Gróniczku.
Renata Czyż