Polskie Towarzystwo Teozoficzne na Śląsku Cieszyńskim zostało powołane do życia przez Andrzeja Kajfosza z Nydku i Andrzeja Podżorskiego z Wisły w 1919 roku. Główną siedzibą organizacji pozostał Nydek. W Statucie Towarzystwa zostały nakreślone jego cele, a także prawa i obowiązki członków. Do celów należały:
a) Podnoszenie poziomu oświaty bez względu na rasę, plemiona,
Statut Polskiego Towarzystwa Teozoficznego na Śląsku Cieszyńskim, Nydek 1919
płeć, stan lub wyznanie;
b) Studium porównawcze systemów religijnych i filozoficznych;
c) Pielęgnowanie wiedzy, szczególnie okultystycznej;
d) Bratanie ludzkości”
Każdy członek ma prawo do korzystania ze wszystkich owoców i urządzeń towarzystwa, jak branie udziału w zebraniach i odczytach, korzystanie z bibliotek towarzystwa i różnych udogodnień, lecz obowiązkiem jego jest popieranie celów towarzystwa pod każdym względem poza uiszczaniem wkładek [składek]
Statut Polskiego Towarzystwa Teozoficznego na Śląsku Cieszyńskim, Nydek 1919
W czerwcu 1919 roku zaczęło ukazywać się czasopismo „Wyzwolenie”, prowadzone początkowo przez Andrzeja Podżorskiego w Wiśle. W 1920 roku przemianowano je na „Teozofję” (która ukazywała się do 1931 roku), redakcję przeniesiono do Nydku, a pieczę nad wydawnictwem objął Kajfosz.
Po przyłączeniu Zaolzia do Czechosłowacji nastąpiła znaczna reorganizacja struktury Polskiego Towarzystwa Teozoficznego na Śląsku Cieszyńskim, a jego przewodniczącym został do końca trwania tej organizacji Andrzej Kajfosz. Oprócz centrali w Nydku zaczęły również działać koła w innych miejscowościach – Karwinie (kierownik: Stefan Toboła), Darkowie i Frysztacie kierownik: Augustyn Raszyk), w Stonawie i Suchej Średniej (kierownik: Józef Kaczyński), w Łazach (kierownik: Adolf Chobot) oraz w Łąkach (kierownik: Adam Bartulec).
Przewodniczący i członkowie nigdy nie zamierzali połączyć z międzynarodowym Towarzystwem Teozoficznym z siedzibą w Adjarze w Indiach. Nie byli też zainteresowani ściślejszą współpracą z Polskim Towarzystwem Teozoficznym kierowanym przez Wandę Dynowską. Swoją odrębność zaczęli podkreślać szczególnie mocno po uznaniu mesjańskiej misji Jiddu Krishnamurtiego, będącego w przekonaniu wielu teozofów Nauczycielem Świata. Tymczasem polscy teozofowie z Zaolzia wybrali drogę ezoterycznego chrześcijaństwa. Na cotygodniowych spotkaniach Kajfosz czytał i interpretował teksty biblijne i tym samym stał się niekonwencjonalnym kontynuatorem tradycji protestanckich, z których wyrósł.
Działalność Polskiego Towarzystwa Teozoficznego na Zaolziu udało się reaktywować po II wojnie światowej. Komunistyczne władze Czechosłowacji zdecydowały o jego zamknięciu dopiero w 1954 roku.