„Teozofja. Miesięcznik poświęcony pielęgnowaniu wyższej kultury duchowej i brataniu ludzkości”; od 1923 roku: „Teozofja. Organ Polskiego Towarzystwa Teozoficznego na Śląsku Cieszyńskim w Czechosłowacji. Pismo nieperjodyczne poświęcone pielęgnowaniu wyższej kultury duchowej i brataniu ludzkości”
Od 1920 roku „Teozofja” stanowiła kontynuację „Wyzwolenia”, redaktorem został Andrzej Kajfosz, a siedzibę redakcji przeniesiono do Nydku. Czasopismo zostało zaplanowane jako miesięcznik, jednakże z powodu ciągłych problemów finansowych ukazywało się ono niesystematycznie. Ostatni numer wydano w 1931 roku.
W „Teozofji” niekwestionowanym autorytetem pozostał Julian Ochorowicz. Ponadto publikowano teksty polskich mesjanistów – Zygmunta Krasińskiego, Augusta Cieszkowskiego, Andrzeja Towiańskiego), nawiązano także do schedy pierwszych polskich teozofów (Józefa Drzewieckiego). Wśród autorów znalazł się Jiddu Krishnamurti, który został jednak odrzucony, kiedy członkowie Towarzystwa Teozoficznego ogłosili Nauczycielem ludzkości i oczekiwaną postacią mesjańską. Poza tym warto wspomnieć o współpracy pisma z okultystyczną powieściopisarką Wandą Krzyżanowską, znanym astrologiem Franciszkiem Augustem Prenglem, czy Heleną Staś, reprezentantką polskiej loży w amerykańskiej sekcji Towarzystwa Teozoficznego.
Ważnym elementem pisma był dział poradnikowy, a także promocja nauki języka esperanto.