Andrzej Podżorski urodził się 18 listopada 1886 roku w Wiśle. Był znanym społecznikiem i pedagogiem. Przyczynił się do powstania wielu organizacji, m.in. Związku Młodzieży Ewangelickiej, Związku Walki z Pijaństwem, Ligi Ochrony Przyrody. Był autorem licznych publikacji – artykułów (np. w „Ilustrowanym Kurierze Codziennym”, „Głosie Ludu Cieszyńskiego”, „Głosie Młodzieży Ewangelickiej”, „Głosie Ziemi Cieszyńskiej”) i książek (m.in. „Przewodnika po Wiśle”). Chętnie malował i rysował. Współtworzył wiślański radiowęzeł, który nadawał w jego rodzinnej miejscowości audycje raz w tygodniu. Z zaangażowaniem włączył się w prace miejscowej Ligi Ochrony Przyrody. Niedługo przed śmiercią, w 1964 roku założył Muzeum Beskidzkie w Wiśle, które dziś nosi jego imię.
W tym bogatym życiorysie niejako na drugi plan schodzą zainteresowania ezoteryczne Podżorskiego, a było ich wiele. Wystarczy wspomnieć, że współpracował z Polskim Towarzystwem Teozoficznym na Zaolziu od początku istnienia tej organizacji, a więc od 1919 roku i prowadził redakcję teozoficznego czasopisma „Wyzwolenie”. Pisał również do „Teozofji”, która w 1920 roku zastąpiła pierwotne pismo. Następnie współpracował z kolejnymi ezoterycznymi czasopismami regionu – „Odrodzeniem” i „Hejnałem”. Przedstawił własną koncepcję alternatywnej duchowości w książce „Ostrzeżenie przez fałszywymi prorokami” (1922). Całe życie zajmował się homeopatią. W jego księgozbiorze znalazło się wiele ezoterycznych tytułów. Był w gronie założycielskim Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Indyjskiej w Wiśle. Zmarł w 1971 roku.