„Odrodzenie. Miesięcznik poświęcony sprawom odrodzenia człowieka i badaniom zjawisk duchowych”
Pierwszy numer „Odrodzenia” ukazał się w marcu 1921 roku, ostatni w roku 1929. Redaktorem prowadzącym był Józef Chobot, który też założył to pismo, a następnie Aleksander Borys. Siedziba redakcji mieściła się najpierw w Cieszynie, potem przeniesiono ją do Katowic.
Miesięcznik był poświęcony przede wszystkim sprawom narodowego odrodzenia. Szukano najlepszego ideowego i praktycznego programu tego przedsięwzięcia. W tym celu odwoływano się m.in. do tradycji polskiego mesjanizmu. Karol Chobot przedstawiał również główne założenia różnych nurtów ezoterycznych, wskazując na płynące stąd inspiracje.
Wśród autorów znaleźli się członkowie rodziny Chobotów – Karol Chobot (brat Józefa) i Kazimiera Chobotowa (jego żona). Redaktorzy formowali własną koncepcję duchowości odwołując się do pism tak różnych autorów, jak Tomasz a Kempis, Helena Bławatska, Paul Sédir czy Swami Wiwekananda. Drukowano polską poezję – Juliusza Słowackiego, Marii Konopnickiej, Wincentego Pola. Przede wszystkim jednak na łamach „Odrodzenia” ukształtował się charakterystyczny dla alternatywnej duchowości Śląska Cieszyńskiego nurt ezoterycznej literatury skoncentrowanej na tematyce odnowy. Realizacją tych programów miało stać się powołanie Bractwa Odrodzenia Narodowego. Redaktorzy starali się też utrzymywać kontakt ze swoimi odbiorcami, zachęcając ich na przykład do przygotowywania nowych materiałów do druku.
.