Piotr Augustyniak podróże

Wyparawa do Islandii miała miejsce w dniach 11.06 - 23.06.2002. Pora ta  - jak się później okazało jest szczytem sezonu turystycznego z uwagi na minimum opadów. Nie skorzystaliśmy z rad przewodników "bookujcie wszystko co się da" turystów było niewielu, bo to i recesja, i strach Amerykanów przed samolotami i wreszcie mistrzostwa świata w piłce nożnej. Po przylocie do Keflaviku odebraliśmy zamówiony samochód i ruszyliśmy na spotkanie z Geysirem (a właściwie Strokkurem , który zastępuje tamten słynny gejzer od czasu ostatniego trzęsienia ziemi, po którym stracił swą wybuchowość). W pobliżu zobaczyliśmy też Gullfoss, czyli słynny złoty wodospad. W ten sposób w pierwszym dniu zaliczyliśmy podstawowy zestaw atrakcji oferowany każdemu z gości w Islandii. Następnego dnia ruszyliśmy na północ na chwilę przystanąwszy w Pingveilir. Niestety brak czasu pozwolił nam tylko trochę (60 km) zapuścić się w dzikie rejony Westfjordur, za to dotarliśmy aż do Akureyri. Nie zauważyliśmy nawet, że było późno, bo natężenie światła od 17 pozostawało mniej więcej stałe. Brzydka pogoda polegała na mgle - widoczność 30 m. Kolejny dzień to wyprawa na whalewatching z Husaviku oraz muzeum wielorybnicze i portowa tawerna tamże. Wieczorem, choć tym razem w pełnym słońcu dotarliśmy nad Myvatn - jezioro, którego okolica jest bogata w oznaki życia wewnętrznego naszej planety. Mocne wrażenie zrobiła na nas Krafla i elektrownia geotermalna której produktem był ponad kilometrowej wysokości słup pary. W okolicy warto zobaczyć ciepłe błota i wyziewy a także park krajobrazowy wśród zastygłej lawy. Zachód słońca nad Mywatn jest wspaniały. Kolejny dzień poświęcony był wyprawie na Grimsey - małą wysepkę przekraczającą koło polarne położoną 52 km od stałego lądu. Żyje tam 100 osobowa społeczność oraz niezliczone ptaki , których podpatrywanie może stać się przyczyną spóźnienia na prom powrotny. Następny za 3 dni. Kolejny dzień to dość długa trasa z Akureyri aż na południowe wybrzeże. Po drodze Godafoss, Myvatn raz jeszcze i Dettifoss - najbardziej ponoć energetyczny wodospad Europy. Po drodze mijamy nagrobek Polaka, który zginął tu w wypadku samochodowym 20 lat temu. Robi wrażenie - noga z gazu. Dookoła pustkowie, a właściwie pola lawy i kamienista pustynia. Przejeżdżamy 100 km bez napotkania żadnego siedliska człowieka. Prowadzi nas szutrowa droga, a to przecież Ring Road Nr 1. Wreszcie dojeżdzamy do Eglisstadir, skąd mały skok w bok do Seydisfjordur (na przełęczy jest tylko +2 C) - miasteczka, gdzie przypływa prom z Bergen. Koniec dnia zastaje nas w schronisku na farmie. Następny dzień w całości poświęcamy na wyprawę na lodowiec, gdzie zawozi nas Jeep a na miejscu przesiadamy się do skuterów. Vatnjokul, największy europejski lodowiec jest pod nami. Niestety mgła nie pozwala w pełni docenić jego rozmiarów. Kolejny dzień jest bardzo dżdżysty - deszcz pada poziomo. Oglądamy Jokulsarion, gdzie fragmenty oderwane od lodowca pod postacią gór lodowych wyruszają na podbój oceanu . Podziwiamy skansen a późnym wieczorem mijamy Vik i kierujemy się na ostatni przed Reykjavikiem nocleg. Następnego dnia wita nas Reykjavik, którego kilka uliczek poznajemy w ciągu popołudnia. Odtąd mamy tu bazę wypadową na dwie jeszcze wycieczki. Nazajutrz wylatujemy do Kulusuku - miejscowości położonej na Grenlandii zamieszkiwanej przez rdzenną ludność eskimoską. Niewielka cieśnina pełna pływającej kry oddziela wyspę na której leży Kulusuk od stałego lądu Grenlandii. Osada zawdzięcza swą popularność istnieniu lotniska o krótkim szutrowym pasie, które jest pozostałością amerykańskiej bazy wojskowej (Cap Dan). Można tam obejrzeć pokaz polowania na foki z użyciem skórzanego kajaka - dopiero przypomniawszy sobie, że woda ma temperaturę ok. 0 C nabiera się respektu do tego widowiska. Inną atrakcją jest występ artysty ludowego "drumdancera" - rzeczywiście tańczy, zawodzi i postukuje w bębenek (ale nie w membranę !). Druga wycieczka miała na celu spotkanie z płetwalem błękitnym i rzeczywiście obietnice organizatorów się spełniły. W tym celu należało najpierw dojechać do Olafsviku (na płw. Snaefelsness) i stamtąd dopiero wypłynąć na zachód. Wkrótce po pojawieniu się charakterystycznych pióropuszy rozpylonej wody spotkaliśmy wieloryba leżącego 5 m pod powierzchnią wody. Dopiero teraz można było docenić jego ogromne rozmiary.