Piotr Augustyniak podróże

Chorwacja zawsze kojarzyła mi się z pogodnym i luźnym nastawieniem – tak w istocie było podczas kilku czerwcowych dni, które spędziłem w Puli i okolicy. Z pewnością warte kilku chwil jest samo miasto dobrze pamiętające rzymskie czasy z wielkim colloseum pośrodku i kilkoma bramami sprzed 20 wieków, ale równie atrakcyjne są tereny wypoczynkowe, pamiętające jeszcze czasy socjalizmu, jednak obecnie zdecydowanie bogatsze niż Polskie. Bogactwo i różnorodność dotyczy także okazów fauny morskiej, jakie można zaobserwować dysponując rurką do oddychania w odległości zaledwie kilku metrów od brzegu. Oprócz Puli i niedrogiego wina na Istrii jest jeszcze wiele innych atrakcji: miasteczko Rovanij położone na wychodzącym w morze wzgórzu z katedrą pośrodku jest jakby echem niedalekiej Wenecji – może kiedyś mieszkali tu tacy sami ludzie? Na Istrii jest też fiord – głębokie wcięcie morza o kształcie klina i stromych brzegach nie przypomina wprawdzie groźnych fiordów północy, ale zważywszy szerokość geograficzną – fiord jest atrakcją. Aby nie zapomnieć o podniebieniu skorzystałem z zaproszenia na bankiet, który został zorganizowany w konwencji wiejskiego wesela z południowej Polski. A więc obowiązkowo – kapela i nawet przeboje były te same, choć śpiewane w innym języku. Drewniana karczma, jedzenie z grilla, wino na stole, wszyscy tańczą – nie pamiętam już kto z kim... Następnego dnia wyruszam na wycieczkę do Jezior Plitvickich. To tu, w tej pięknej krainie kręcono Winnetou, to tu rozpoczęła się wojna bałkańska lat 90-tych. Po drodze mijamy spalone domostwa, budynki w miasteczkach noszą ślady kul. Przewodnik nie chce mówić po rosyjsku, chociaż wśród uczestników jest kilku Rosjan nie mówiących po angielsku. Nie chce, bo teraz już nie musi. Wreszcie jeziora – są piękne i warte sześciogodzinnej jazdy. Kolejny dzień to wyprawa do Słowenii do jaskiń Postojnych, gdzie wjeżdża się kolejką długim na 2 km korytarzem. Sama jaskinia jest imponująca – trochę zbyt szybkie jest tempo zwiedzania. Wewnątrz płynie rzeka, są ścieżki i jeziora, oczywiście twory typowe dla każdej jaskini: stalaktyty i stalagmity. W drodze powrotnej do Puli odwiedzamy jeszcze Lipicę – słynną od 300 lat stadninę koni. A ponieważ Lipizaner kojarzy się raczej z Wiedniem Franciszka Józefa skojarzenie tych stron z południową Polską jest automatyczne. Oglądając pokaz paradnego ujeżdżania i przysłuchując się słoweńskiej mowie trudno się oprzeć wrażeniu, że wspólna Europa już kiedyś była, może nawet nie raz... Takie wrażenie miałem po raz drugi, gdy w przerwie między kolejnymi lotami spacerowałem po Zagrzebiu. To piękne miasto, podobnie jak Kraków rozkwitało na wzór Wiednia i dlatego dziś odnaleźć tu można Teatr Słowackiego, pomnik Mickiewicza, ale także praską Małą Stranę. Oczywiście te miejsca w Zagrzebiu mają swoje nazwy i tylko mieszkaniec Krakowa, czy Pragi stanie zdumiony odnalazłszy tu swoje kąty...